Hoe kan het dat je na het winnen van een rechtszaak toch nog weer opnieuw moet strijden? Het veroordeelde echtpaar Van Loenen eiste via een kort geding 2 valse schilderijen van De Groninger Ploeg terug van schrijver en voormalig kunstverzamelaar Johan Meijering en de rechter stelde hen in het gelijk. Meijering respecteert het recht en zal de schilderijen per omgaande overdragen aan de verkopers.

“Uiteraard ben ik teleurgesteld. Het is de omgekeerde wereld. In mijn ogen heeft de Nederlandse overheid c.q. het Nederlandse recht gefaald. Ik moet het Nederlandse recht respecteren. Ik ga niet in hoger beroep en zal de valse ‘Ploeg’-schilderijen overdragen aan de verkopers.”

Nederlands recht

“Ik ben echter van mening dat zowel culturele erfgoederen in Nederland als kunstkopers niet worden beschermd. Het individuele belang prevaleert boven het maatschappelijk (algemeen) belang. Kennelijk schiet het Nederlandse recht in deze tekort. Het Strafrecht sluit niet aan bij het civiele recht. De leden en fracties van de Tweede Kamer worden verzocht om bestaande wetgeving uit te breiden, aan te passen n.a.v. deze kwestie.”

Recidive

“Recidive in deze case is niet uitgesloten. Bewezen is in 17 jaren procederen dat dit ook bij deze valse schilderijen het geval was. Ik hoop oprecht dat kunstkopers door deze kwestie gewaarschuwd zijn en zich tien keer zullen bedenken om een (‘Ploeg’)-schilderij te kopen. Als je wordt opgelicht, dan is de ellende niet te overzien, tenminste als je ervoor kiest om de valse schilderijen niet door te verkopen en probeert je recht te halen.”

Achtergrond

In een eerder kort geding stelde de Rechtbank Noord-Nederland Meijering op 25 november 2016 in het gelijk. Hij hoefde de twee valse schilderijen niet terug te geven. Er zou geen sprake zijn van een spoedeisend belang. De beide valse schilderijen hebben volgens twee taxateurs een economische waarde van nul euro, zijn door 11 deskundigen (incl. technisch onderzoek) vals verklaard en dit is ook bevestigd in het hoger beroep door het gerechtshof Leeuwarden.

Wat betreft de twee valse schilderijen is Meijering zeer tevreden over de uitspraak van drie rechters van het gerechtshof Leeuwarden. Na bijna 17 jaren procederen heeft hij deze zaak gewonnen. Onomstotelijk is bewezen dat de eisende partij het echtpaar Van Loenen oplichters zijn en dat de heer C. van Loenen  ontmaskerd is als de vervalser, volgens het onafhankelijke onderzoeksbureau ARRS uit Den Haag

Vanaf 30 januari 2003  is Meijering via juridische procedures bezig geweest – om onder meer de twee valse  schilderijen te retourneren aan het echtpaar. De schilderijen zouden besmet zijn en niets meer waard. Daarom wilde het echtpaar deze werken niet meer terugnemen. Toen het echtpaar Van Loenen de zaak verloren had en een schadevergoeding moest betalen van in totaal € 86.164,15, wilde het echtpaar via het tweede kort geding in 2019 ineens de beide valse schilderijen alsnog terug.

Protocol voor valse kunst

Een protocol met duidelijke voorwaarden waaronder een eventuele teruggave mogelijk zou moeten zijn, ontbreekt! Voor zover bekend bestaat er ook geen wetgeving en/of jurisprudentie.

Tweede Kamer                                                                                                                                                                                                 Aan alle leden van de Tweede Kamer wordt door Meijering verzocht om wettelijke maatregelen te nemen, waardoor het onmogelijk wordt om valse schilderijen ooit weer in omloop te brengen en daarmee onze culturele erfgoederen te bedreigen. Hij heeft hierbij de volgende suggesties gedaan om wettelijke maatregelen te nemen om valse kunst te vernietigen ter bescherming van onze culturele erfgoederen.

1   Vernietigen in het belang van de wetgeving

Er moet worden voorkomen dat deze twee schilderijen ooit weer in de roulatie komen en nieuwe slachtoffers maakt. Na het lopende strafrechtelijk onderzoek tegen het echtpaar Van Loenen zou Meijering graag zien, dat deze schilderijen vernietigd worden, zoals men dat doet in andere landen, o.a. het naburige en Eu-land Frankrijk. Daar worden valse schilderijen direct vernietigd in de verbrandingsoven. Dit ter voorkoming dat deze schilderijen ooit weer in de kunstwereld op de markt komen en in lengte van jaren gaan rouleren. Is het na bijna 17 jaar procederen redelijk en billijk om valse schilderijen terug te geven aan de voormalige eigenaar-vervalser? Gaat in dit het geval het individuele belang boven het algemeen maatschappelijk belang met de kans dat deze valse schilderijen blijven circuleren?

2  Schenking museum Valse Kunst

Een andere optie zou zijn op deze schilderijen onder te brengen bij het museum ‘Valse Kunst’ in Vledder. Mogelijk zou het tweede kort geding als een proefproces kunnen worden aangemerkt. Zowel nationaal als internationaal staat deze inmiddels kunsthistorisch gezien langstlopende rechtszaak volop in de belangstelling. De beide schilderijen zijn vanaf 1990, bijna 30 jaar in het nieuws met tientallen radio- en televisie-uitzendingen in binnen- en buitenland, alsmede een enorme hoeveelheid publicaties. Al vele jaren wordt deze zaak nauwlettend in zowel de kunst- als juridische wereld nauwlettend gevolgd. Zorgvuldigheid in deze is zeer gewenst! De kunstwereld is helaas een mijnenveld waar vervalsers vrij spel hebben en tot nu toe ongemoeid worden gelaten.

Meer informatie en achtergronden kunt u vinden op www.johanmeijering.com.

Naar aanleiding van het arrest van het gerechtshof Leeuwarden op 23 juli 2019 inzake het hoger beroep van de tot nu toe toegekende schade in de zgn. ‘schadeprocedure’ overweegt Johan Meijering om in cassatie te gaan bij de Hoge Raad in Den Haag. Meijering heeft alleen de schade ontvangen voor de twee schilderijen die door het gerechtshof Leeuwarden vals zijn verklaard, een totaalbedrag van € 86.164,15, terwijl de waarde van de vijf betwiste schilderijen nul euro bedraagt!

Nu de rook en de kruitdampen inmiddels zijn opgetrokken, is Meijering inmiddels in gesprek met een advocaat uit Den Haag, gespecialiseerd in cassatiezaken, om uit te zoeken welke mogelijkheden er in deze kwestie zijn. En ook of de kosten van dit laatste rechtsmiddel bij de Hoge Raad in Den Haag financieel te dragen zijn. Meijering is bezig te onderzoeken of het naar zijn mening onjuiste vonnis van de rechtbank Assen op 19 november 2014 en aansluitend het arrest van het gerechtshof Leeuwarden op 23 juli 2019 via een cassatie alsnog kan worden rechtgetrokken wegens verzuim van vormen en schending van het recht.

Volgens Meijering is het arrest van het gerechtshof Leeuwarden op 23 juli 2019 onbegrijpelijk en doet het geen recht aan deze jarenlang durende zaak en nachtmerrie: “Geen enkele schade is toegekend aan drie schilderijen die alleen ‘twijfelachtig’ zijn verklaard. We hebben het qua schade dan onder meer over de koopsommen, de kosten voor technisch onderzoek, de wettelijke rente en alle kosten die in direct verband staan met deze drie schilderijen. De waarde is nul euro van deze werken volgens twee taxatierapporten van onafhankelijke deskundigen.

Ik ben van mening dat er geen “twijfelachtige” schilderijen bestaan. Een schilderij is òf authentiek òf het is vals. Na 17 jaar procederen staan we op dit onderdeel met lege handen en worden door het gerechtshof Leeuwarden keihard het bos ingestuurd. Ik ben juist gaan procederen om helderheid te krijgen in deze kunstvete en niet om met een financiële kater achter te blijven.

De rechtbank Assen heeft in haar vonnis op 19 november 2014 volgens mijn advocaat een ernstige fout heeft gemaakt in mijn nadeel bij de toekenning van mijn reële schade.
Punt 2.11. van het vonnis is volstrekt onjuist.

Citaat:
“Subsidiaire vordering 2.11. De rechtbank gaat er, gelet op de ontwikkeling van het debat van partijen, in het bijzonder de conclusie van repliek en de door Meijering ter comparitie bij het gerechtshof genomen akte, welke nadien bij de rechtbank is overgelegd, vanuit dat de subsidiaire vordering van Meijering tot voldoening van de koopsom van de (overige) schilderijen vermeerderde met rente, door Meijering niet meer wordt gehandhaafd.”
In een reactie van mijn advocaat aan de advocaat van het echtpaar Van Loenen op 5 december 2014 schrijft deze onder meer:

‘lk merk daarbij voor de goede orde op dat de rechtbank Assen overigens ten onrechte de subsidiaire vordering buiten beschouwing heeft gelaten.’

Juist vanwege deze fout ben ik in de schadeprocedure in hoger beroep gegaan bij het gerechtshof Leeuwarden.
Mogelijk is deze fout bij de rechtbank Assen ontstaan doordat de rechter die deze zaak behandelde (in eerste instantie) met pensioen was gegaan. Hoe dan ook ben ik een (aanvullend) schadebedrag misgelopen van naar schatting totaal tussen de € 50.000 en € 100.000.

In ieder geval voel ik mij zeer gedupeerd door de fout van de rechtbank Assen en het feit dat het gerechtshof Leeuwarden daar niets mee heeft gedaan, mogelijk geen zin had om de gemaakte fout van de rechtbank Assen recht te zetten! Je kunt je voorstellen dat ik deze rechtsgang achteraf beschouw als een ‘Russische roulette’ in overigens, en dat mag gezegd worden, een slangenkuil / wespennest.” Procederen bij aantoonbare kunstfraude kan ik niemand aanbevelen omdat je geen idee hebt in wat voor horrorscenario je terechtkomt.

Valse schilderijen in musea
Van diverse intimi uit de kunstwereld heb ik vernomen, dat er in de musea partijen valse schilderijen zijn opgeslagen. Waarschijnlijk, zo werd mij verteld, ook bij het Groninger museum. Door de strijd aan te binden tegen valse kunst kom je heel dicht in de buurt van instellingen, zoals musea, die angstvallig de deur dichthouden. Dit verklaart mogelijk het feit van de directie van het Groninger Museum om medewerking te weigeren om de strijd tegen valse kunst aan te binden.”